#teamtinsel
We worden meer en meer een (h)echt agilityteam. Als ik dit schrijf zijn we goed een jaar aan het trainen en dat is hetzelfde als hebben we al een jaar veel plezier gehad samen.
Meer lezen over welke cursussen en trainingen we doen?
Op deze website, ga naar http://an-wauters.be/team-tinsel/
Of als je ook graag veel filmpjes ziet volg dan mijn Facebook-account https://www.facebook.com/an.wauters/
Wat ik je hier graag al verklap is: Team Tinsel Rocks (maar echt he!)
Vorig seizoen maakten wij ons debuut in de wedstrijden agility van de KKUSH (Koninklijke Kynologische Unie Sint Hubertus) en dat was op zich dan al wel een hele prestatie (tot nog toe ben ik er de enige handler in een rolstoel die deelneemt) maar onze resultaten waren nog niet om over naar huis te schrijven. Het doel van dit jaar was dus een keer “echt” tussen de mensen staan. In agility termen dus geen DK lopen, maar mooi rondkomen.
En weet je wat?
Dit weekend is dat gelukt!
Met een 8ste plaats op het vast parcours en een 11de plaats in de jumping telkens op 30 honden met ook telkens een foutloos parcours hebben we ons doel gehaald.
En nu… deze winter trainen om het volgend jaar nog net iets beter te doen 😉
We dromen dus verder.
Beste familie en vrienden, kennissen, beste websitebezoeker,
Deze winter werden hier thuis heel wat plannen gesmeed. Jullie weten al – of anders kan je het op deze website terugvinden – dat ik sinds een kleine twee jaar een nieuwe passie heb en dat is agility met mijn jongste Border Collie Pasha. In het najaar kwam er het fantastische nieuws dat ik met hem in 2020 een eerste keer kon deelnemen aan het PAWC (Paragility World Championship) in Zwitserland en we hadden ook al de noodzakelijke procedure gestart voor de aanschaf van een nieuwe actief rolstoel op maat. Voor beide dingen was wel wat fundraising nodig. Ik maakte leibanden, sleutelhangers, speeltjes voor honden, kerstversiering en kerstkaarten enz.
In de Kerstperiode deden we enkele mooie verkoopacties en het vervolg stond op de planning voor dit voorjaar. En toen kwam Corona.
Dus gaan de geplande verkoopmomenten (op wedstrijden, tentoonstellingen, deur aan deur,… enz) uiteraard niet door. Er is ook al beslist dat PAWC in 2020 niet doorgaat (logisch in deze tijden) maar mijn rolstoel is besteld en ook welkom, want de huidige is na zeven jaar intensief gebruik “redelijk” versleten. Door de sport, maar ook door dagelijks gebruik natuurlijk. Mijn persoonlijke bijdrage voor deze nieuwe rolstoel die (hopelijk) in april 2020 klaar zal zijn bedraagt 4015,77 euro (of ruim vierduizend euro). De nieuwe reeksen postkaarten had ik al getekend en zijn ondertussen gedrukt. Er zijn nog leibanden. En dus… ga ik proberen om al deze zaken uitsluitend online te verkopen. Via mijn webshop. Via mails. Alleen betalingen via overschrijving op de rekening van Durf te Dromen (feitelijke vereniging) of Paypal. Alleen verzending met Bpost of afhalen (zonder persoonlijk contact) in Keerbergen.
De eerste dagen in onze nieuwe situatie waren nodig om hieraan te wennen, maar… zoals altijd gaat het leven verder. Ik droom al terug van PAWC 2021. En ik reken erop binnen afzienbare tijd met de nieuwe rolstoel door het leven te rollen. En te sporten. Met Pasha!
Bedankt om te lezen!
En nu is het aan u 😉
http://an-wauters.be/shop/
Twee leuke actiefoto’s gevonden van onszelf op de FB-pagina van de Rialp Summer Aglity Competition 🙂
Oktober 2018. Pasha en ik waren nog maar pas begonnen met agility training. Ik had op dat moment een reactieve border die nog snel fixeerde en al eens uitviel naar andere honden. Op mijn eerste hondenschool was ik dan ook gestopt en de plannen om op een nieuwe school te beginnen waren er al wel, maar nog niet praktijk omgezet (wat ik in november 2018 wel deed).
Kortom ik had van mijn droom om ooit eens agility te doen met een border collie een plan gemaakt en een plan moet ook een beetje een doel hebben. Mijn doel was: deelnemen in augustus aan de Rialp Summer Agility Competition van 7 tot 11 augustus 2019. Leuk detail: Rialp ligt in de Spaanse Pyreneeën.
Soms doe ik dat. Een schijnbaar onhaalbaar doel stellen en daaruit de motivatie halen om alle noodzakelijke stappen daar naartoe te zetten en zo op alle vlakken vooruitgang te boeken. En… het heeft ook deze keer gewerkt…
En Rialp zelf? Wow! Vijf dagen agility doen en vooral veel kijken. Moe worden. Leren dat rust ook voor de hond megabelangrijk is. Ervaringen opdoen. Met mensen uit verschillende landen en continenten praten. De warmte trotseren. En nog veel meer dingen doen dan dat.
Maar vooral: door zo een doel te hebben heb ik in 2019 superveel stappen gezet in mijn werken met Pasha. Of we dat in 2020 nog eens kunnen? Vraag het mij volgend jaar deze tijd. Een nieuw doel bepalen doe ik zeker. Of we dat ook halen is dan weer iets anders.
Er zijn maar twee dingen nodig : willen en doorgaan (Tim Krabbé)
Ondanks het slechte weer waren er toch enkele fotografen op post tijdens het voorbije wedstrijdweekend. Ze namen ook foto’s van ons. En dat maakt mij dan weer blij 🙂
Foto’s gepubliceerd door Gladys Brocard, foto’s gemaakt door Alain 27/7/2019.
Foto’s gemaakt en gepubliceerd door Annette Ghyselinck 27/7/2019.
Na een rustperiode zowel voor Pasha als voor mezelf deed ik gisteren en eergisteren weer eens mee aan wedstrijden. Het weer… zat deze keer helemaal niet mee. Het was zo’n weekend waarin je meer dan één set droge kleren bij moet hebben. Dát heb ik alvast geleerd 😉
Nog iets geleerd? Ja, dat Pasha en ik aan onze focus moeten blijven werken. Zowel mijn concentratie en het anticiperen op prikkels die mogelijk een invloed hebben op Pasha zijn concentratie als de focus van Pasha zelf op mij en op de toestellen moeten beter. Maar wij komen van ver en dus ben ik superblij met waar we nu al staan.
Dat er zaterdag bij ons vast parcours een hond nogal agressief uit de hoek kwam net langs ons aan rand van de ring en er zondag bij de jumping een andere border langsliep druk bezig met fixeren op Pasha helpt ons uiteraard niet, maar zulke dingen horen erbij en zullen er altijd zijn. Het is aan ons om onszelf als combinatie nog sterker te maken. Team Pasha weet wat gedaan.
Trouwens, team Pasha is top hoor 🙂 Met dit regenweer was er zelfs een meewandelende vissersparaplu – merci Theo! – en ook de als sponsoring gekregen accessoires waaronder een gewicht voor extra grip op mijn Batec Hybride aankoppelfiets hielpen me om ook in deze omstandigheden te kunnen blijven rijden – merci Batec Mobility!
Samengevat: we liepen op onze vier runs een DK, maar er zaten net zo goed al lange, mooie stukken in. Pasha nam ook dit weekend een tunnel of wat teveel – hij blijft dus “Tunnelman” – en gaat soms nog naast een sprong, maar wat me gelukkig maakt: hij neemt de wip nu altijd goed – geen karpersprongen meer – en de weave wordt stilaan sneller. We werken verder.
Na een heel emotioneel weekend nog maar net een week geleden waren we op 6 en 7 juli 2019 weer op pad met Pasha naar wedstrijden. Een week om alles te laten bezinken moest voor mij genoeg zijn en dat was het ook. Pasha zelf hield er ook geen gevolgen meer aan over. Oef!
Zaterdag 6 juli De Paai in Turnhout
We hadden ons voorgenomen om dit weekend in al onze parcoursen door te rijden, geen weigeringen te herstellen, maar Pasha zonder veel druk te laten werken en plezier te maken zowel hij als ik. In ons vast was ik alleszins heel blij toen hij zijn wip netjes nam en de weave eveneens terwijl er een metertje links naast een hele rij mensen stond en zat te kijken. Enkele maanden vroeger zou dit mega-afleiding geweest zijn, vandaag liep hij mooi door. En dus was ik blij 😉 Stapjes zetten! Wij kunnen dat.
Ook in de jumping bleef ik doorlopen – enfin rijden – en was ik verbaasd door zijn startsnelheid waardoor ik mijn snelheid te laag had ingezet en al na vier hindernissen zo de controle verloor. Die hervond ik wel, maar een DK was onvermijdelijk.
Zondag 7 juli De Drie Linden in Tessenderlo
Het terrein van De Drie Linden is een pareltje 🙂 Mooie grote ringen ook waar Pasha en ik onze batterij – enfin die van mijn fiets – bijna op leegreden (note to self: in een weekend als dit niet vergeten op zaterdagavond de batterij van de Batec aankoppelfiets weer op te laden).
Ons vast parcours leverde Pasha een nieuwe naam op: Tunnelman. De eerste tunnel teveel (hindernis drie) nam hij door mijn onhandigheid nog bij het handlen met de fiets vlak na de start, maar de laatste tunnel die hij ging halen was echt nergens voor nodig, maar wellicht wel leuk voor hem 😉 Leuke dag voor ons allebei dus weer en nu eventjes rust.
PS. Je mag drie keer raden waarom Pasha soms te snel een tunnel neemt… coverfoto bij dit bericht is gemaakt in onze tuin 😉
Wedstrijden op zaterdag 29 juni en zondag 30 juni 2019 respectievelijk in Anzegem en Heule? Dan maak je er toch een extra lang weekend van! Pasha, mijn man en ik boekten drie overnachtingen in Passendale en doken er op vrijdag en maandag in de geschiedenis van WO I, gingen zaterdagavond uit eten in Kortrijk en er waren dus ook twee wedstrijddagen.
Zaterdag 29 juni HS De Wijze Hond Anzegem
Er werden temperaturen een stuk boven de 30 graden voorspeld dus startte deze wedstrijddag uitzonderlijk vroeg (verkennen om 7u30) en door het laten vallen van de pauze was iedereen nog net voor de middag en voor de grote warmte klaar. Top!
Pasha had net twee weken niet getraind wegens een blockage in zijn rug die behandeld werd met acupunctuur en massage. Ik had me ook voorgenomen om niet teveel druk te leggen sowieso en vooral plezier na te streven. Dat ging eigenlijk al snel mis toen Pasha een sprong miste en ik hem er toch over wilde sturen. Daarna liep 3/4 van het parcours wel goed tot hij net als op eerdere wedstrijden een karpersprong nam (= van de wip afspringen voor die de grond raakt) wat me eraan herinnerde daar weer extra op te gaan letten de dag nadien.
Ik was de jumping aan het verkennen en die leek me wel haalbaar voor ons dus ik zag alles helemaal zitten tot ik buiten de ring mijn man keihard hoor vloeken. Dat doet die normaal nooit en Pasha was bij hem dus ik kijk meteen en zie… dat Pasha aangevallen en overbeten wordt door een grote zwarte hond. Dát konden we missen. Ik rij meteen in hun richting, Katia had Pasha al weggehaald uit de situatie maar echt rustig was hij nog niet. Nu moet je weten dat wij van heel ver komen in onze training met Pasha en andere honden. Ik was zo blij met hoever we nu stonden en vreesde dat alles weer terug naar nul zou zijn. Dat gevoel werd bevestigd toen ik met Pasha naar onze tent terugreed en hij uitviel naar een hond die gewoon bij een groepje mensen stond en hoegenaamd niets uitstraalde wat een uitval kon rechtvaardigen. Terug naar af? Alleszins tranen en totale ontmoediging bij mij. Toch teruggegaan, toch de jumping gelopen, maar Pasha schrok op van alles en weigerde zowat elk toestel dat hem in de richting stuurde van de plek waar de aanval was gebeurd. Dan – omdat ik in principe geen opgever ben – nog wat met Pasha getraind tussen de honden van de andere ringen die nog aan het aanschuiven waren en ja… met heel veel twijfels in mijn hoofd terug vertrokken naar onze slaapplek in Passendale. Neem van mij aan dat ik heel slecht tot niet geslapen heb die nacht.
Zondag 30 juni Kynosclub Heule
Maar wij zijn dus geen opgevers. En dus stond ik zondag opnieuw aan de start in Heule. Dat is een Interclubwedstrijd ook, maar ik liep er gewoon de vier parcoursen. De uitdaging lag niet alleen in de parcoursen, maar ook in het werken aan Pasha zijn gedrag bij aanschuiven of verlaten van de ring en na onze laatste wedstrijd was ik zeker: we zijn NIET terug naar af. Pasha reageerde super op de positieve manier van werken die ik met hem heb ondertussen en onze runs waren misschien nog niet goed, maar op één van de drie wedstrijden eindig ik mijn run met de uitroep:”Kom hier jongen. *knuffel* We komen er wel. Later als we groot zijn.”
Ik ben er namelijk rotsvast van overtuigd dat we nog gaan groeien SAMEN 🙂 De mensen langs de kant blijven positief in hun reacties en soms verbazen we ook onszelf door de moeilijke stukken goed te doen en dan op meer eenvoudige stukken de mist in te gaan. De weg is nog lang, maar stap voor stap boeken we nog steeds vooruitgang.
