An & Pasha

Living the dream

Pasha

(°25/11/2016) Kwam bij ons wonen op 8 weken en sindsdien doorliep hij een wat hobbelig parcours. Maar werken met hem opgeven? Nooit!
Een lang verhaal kort verteld: na een moeizame start vonden we plots eind augustus 2018 een mogelijkheid om agility te trainen in Indoor Hondensportcentrum LADO en sinds november 2018 trainen we ook buiten agility bij de Bonheidense Hondenvrienden. Pasha haalde dan in februari 2019 zijn Soc Test (Test Sociaal gedrag) en in maart meteen ook zijn TAP (Brevet Toelating tot het Agility Programma). Niet lang daarna liepen/reden we onze eerste wedstrijd agility graad 1 op KV Genebos. En dat was genieten!
Want Pasha is geen toonbeeld van zelfzekerheid. Eerder een held op superfluffy sokken en hij was uitgegroeid tot een reactieve Border Collie. Pas na onze start in LADO begon ik anders te werken met altijd mijn droom om samen met hem agility te doen in mijn achterhoofd. Dat we dat nu ook effectief kunnen, is het beste wat mij de voorbije jaren al overkomen is. Onze wedstrijdervaringen so far vind je hier.
Voor mij is het de allereerste keer dat ik aan agility doe of een hond daarin train, want ja, ik train Pasha zelf. Het is voor ons allebei nieuw, soms moeilijk, maar vooral ook superleuk om te doen.

An

(°16/12/1975) Ik kocht toen ik 16 was een Duitse Herdershond en doorliep daarmee alle gehoorzaamheidsklassen, maar zag toen op het terrein ernaast al Border Collies aan agility doen en wilde dat meteen ook proberen. Omdat onze Duitse Herdershond toen een lichte vorm van heupdysplasie had, was dat voor ons helaas uitgesloten.
En ja… op mijn 22ste kwam ik in een rolstoel terecht. De hond paste zich aan, beschermde me en liep naast me aan slakkentempo mee. Zelf vond ik dat heel OK omdat ze ook al wat ouder werd en door haar heupdysplasie ook al wat gehandicapt was. Toen we van haar afscheid namen, besliste ik nooit meer een hond te nemen. Ik kon zo’n dier toch geen baasje in een rolstoel aandoen? U begrijpt wel dat ik toen niet mijn beste periode doormaakte…
Enkele jaren later leerde ik Lieven Ruysschaert kennen via de koers en – dat kan toch geen toeval zijn denk ik nu – hij heeft een Border Collie kennel, The Rustling Rose in Zwijndrecht. Door de vele babbels over de koers en over honden en trainen heeft hij me overtuigd dat een Border Collie best kon lukken ook met een baas in een rolstoel en zo kwam Grayling The Rustling Rose (16/03/2007-10/11/2021) in ons leven.

Grayling was dus mijn eerste Border Collie. Het was een blue merle teefje. Ik ging nooit met haar naar school of we deden niet aan sport, maar natuurlijk leerde ik haar wel vanalles aan. We knuffelden en speelden samen. Wandelen was helaas niet echt haalbaar omdat ik het dat graag zelfstandig wou kunnen en met een rolstoel kom je nu eenmaal niet ver offroad en haar zomaar meenemen op en af de straat daar vond ik dan weer niets aan 😉

In augustus 2016 kochten mijn man en ik een Batec aankoppelhandbike met batterij voor mijn rolstoel en dat veranderde heel wat in ons leven. Mijn actieradius en zelfstandigheid voor korte verplaatsingen steeg exponentieel en ik begon te dromen…
Wat als ik nu een jonge hond (Grayling was toen bijna 10 en had ook al enkele jaren een prothese in haar achterpootje) zou hebben die ik met mijn rolstoelfiets ook zou gaan trainen… en… misschien agility?

En dus kochten we opnieuw een Border Collie. Pasha werd het tweede zonnetje in mijn leven. Met hem ga ik nu al ruim 2 jaar dagelijks wandelen en ondanks mijn en zijn beperkingen doen we samen agility. Een droom van meer dan 20 jaar oud wordt nu stap voor stap werkelijkheid. En we zijn nog lang niet uitgetraind en uitgewandeld 🙂

Verder over mezelf? De rolstoel is de meest zichtbare beperking, maar er zijn nog wel meer gezondheidsproblemen. Die combinatie maakt dat elk moment buiten met de honden en elk moment in beweging met de fiets enorm veel deugd doet. Ik weet dat ik niet ga genezen, maar ik weet wel dat ik nog leuke dingen kan doen. Of zoals de slogan van mijn Batec aankoppelfiets het zegt:

You can get used to being in a wheelchair, but you can’t get used to giving up on life.

– Batec Mobility