Na onze successen op het WK in Italië en in onze laatste wedstrijden in graad 1 eind augustus namen we een maand pauze. Rust voor Tinsel en voor mezelf. Of althans toch fysiek.
Ik begon in die maand met de voorbereiding van het vervolg van onze agilitycarrière. De aankoppelfiets die ik nu al enkele jaren gebruik en destijds tweedehands kocht, krijgt stilaan slijtage hier en daar. Dus keken we rond om een nieuwe fiets of een andere rolstoel aan te schaffen. Daarbij gaan we niet over één nacht ijs. Zo organiseerden we op 12 oktober een heuse rolstoeltest waar ik meerdere modellen na mekaar kon testen in de hal van Lys Foolies. Uit deze test kwam de Hoss balansrolstoel als beste uit.
Om wat extra te trainen op wedstrijdomstandigheden deden we vandaag een oefenwedstrijd in Montfort, Nederland. Dat ging in de ochtend best goed! Ons eerste bijna foutloze rondje ooit. Bijna foutloos is dus wel knap. De jumping na de middag ging wel wat minder, maar daaruit leerden we dan weer dat voldoende rust tussenin zowel voor mij als voor Tinsel erg belangrijk is.
Omdat we graag overal een beetje onze grenzen verkennen, wisselen we de Agility training tegenwoordig al eens af met Hooper training in Indoor Hondensportcentrum LADO.
Op zich lijkt het eenvoudig en veel commando’s kent Pasha al wel uit de Agility natuurlijk, maar het is toch ook weer iets nieuws. Ook voor mezelf 😉
Zo mag je als geleider niet uit een op de grond afgetekend vierkant van komen en moet je de hond van daaruit vooral verbaal sturen. Dus dat betekent voor mij dat ik niet de fiets kan gebruiken, maar het met de manuele rolstoel alleen moet doen. Dat lijkt eenvoudiger – want minder afstanden af te leggen als in Agility – maar anderzijds moet Pasha ook wel aan start gelegd worden en moet ik daarna van start terug naar mijn vak en dat gaat dan weer wel moeizamer zonder fiets. Hoopers is immers ook op gras (buiten) of kunstgras (indoor).
Maar… leuk is het wel!
Pasha doet het ook met plezier op de trainingen zie ik en dat doet deugd. Zoveel zelfs dat we ons morgen aan een eerste workshop Hoopers zullen wagen. En dat is dan weer wel een beetje spannend want toch weer een andere setting met vreemde honden enzo. Maar ik denk wel dat we er klaar voor zijn. Stay tuned!
Pasha had in het begin veel moeite met springen in de richting van een “prikkel”. Onder prikkel kan je bij hem vanalles verstaan. Honden horen daar zeker bij. Dus af en toe oefenen we ook thuis nog eens extra met één van de meest indrukwekkende prikkels die we kennen: Indy 🙂 Indy is een prachtige langharige Duitse herdershond, een reu van behoorlijke grootte ook en Pasha kent hem wel maar durft hem desondanks nog ontwijken. In onze tuin samen trainen is wel leuk.
Eind augustus 2018 stuurde ik via Messenger een vraag naar de Facebookpagina van Indoor Hondensportcentrum LADO. Dat ik een Border Collie van toen bijna 2 jaar had en met mezelf als geleider in een rolstoel agility wou trainen en of dat bij hen zou kunnen? Het antwoord was even snel als positief. Ja, die uitdaging wilde Katia Hendrickx wel aangaan. We maakten snel een eerste afspraak en sindsdien kan je Pasha en mij wekelijks in Langdorp vinden.
We evolueerden er van lage sprongen naar “sprongen op hoogte” (= 60cm). We leerden er één voor één de toestellen kennen en nog veel belangrijker: ik leerde er met Pasha werken én we ontdekten samen week na week de mogelijkheden en de beperkingen van mijn rolstoelfiets. We gingen op zoek naar hoe ik wel of niet kan “handlen”, we zoeken er mijn rijlijnen en proberen de verschillende opties uit.
Ik heb er al veel kleine en grote geluksmomenten meegemaakt. Bijvoorbeeld toen Pasha voor het eerst over het dak ging. Want ja, alles is anders als je in een rolstoel zit. Je moet je maar eens proberen voor te voorstellen dat je op een stoel zit en dat je je hond over zulk een hoge hindernis moet sturen. Je kan niet naast hem gaan staan om hem te begeleiden. En dan zie je je hond daar over lopen alsof hij nooit anders deed. Dát zijn dus dingen die mij gelukkig maken.
We vonden er een heel aantal mensen die ons helpen, steunen – ook op wedstrijden – en mee zoeken naar oplossingen voor kleine en grote problemen. We doen er ook meer dan agility alleen. We maken al eens een uitstap naar Hoopers of doen er zoekspelletjes enzo. Pasha is er echt “hond aan huis” geworden dus 😉
Om met je hond agility te trainen moet je op zoek naar een hondenschool waar ze daarin les geven. Dat zijn er best wel wat en voor ons was de keuze vrij eenvoudig. Doordat wij aangesproken werden door Veerle Le Compte, een buurvrouw van ons, die zelf les geeft bij de Bonheidense Hondenvrienden en ik daar in oktober 2018 een paar keer langs ging om er met enkele andere instructeurs te praten en daar telkens een goed gevoel bij had, beslisten we om bij hen in november deel te nemen aan de toelatingsproef agility.
Die lukte ons van de eerste keer en ondertussen zitten wij in de stuurgroep agility op school en kunnen we er twee keer per week gaan trainen. Al is het voor mij fysiek niet altijd haalbaar om dat ritme te volgen, ik probeer wel zo vaak ik kan te gaan.
Een tip voor het kiezen van een hondenschool als je een beperking hebt: praat van begin af aan zo open mogelijk over je beperkingen en zoek mensen (dus: instructeurs) die je in je sportieve ambitie willen steunen en bereid zijn om hun lessen of oefeningen waar nodig aan te passen en die je zelf ook mee laten zoeken naar wat haalbaar is. Je moet niet flauw doen: natuurlijk betekent het hebben van een handicap dat je beperkt bent in een aantal dingen, maar wanneer mensen van meet af aan al niet bereid zijn daarin mee te denken en dus meteen al twijfelen of jij wel geschikt bent als geleider in deze of gene sport, zoek dan verder tot je een school vindt waar ze die twijfels niet hebben. Dat is een belangrijke les die ik met Pasha geleerd heb.
In de zomer van 2018 had ik mijn droom bijna opgegeven. Trainen? Ik? Met Pasha? Op school? Dat gaat niet. Dat kan ik niet.
Maar ik vind het nu eenmaal zo mooi als een hond een toestel neemt en ik had een nog steeds behoorlijk jonge hond. Ik wilde – moest? – ergens wel opgeven. Maar wilde tegelijk toch ook nog wel bezig blijven. Thuis trainen dan maar? Een paar eenvoudige sprongen zonder vleugels had ik al gekocht via één of andere webshop en beetje bij beetje begon ik ook andere toestellen te zoeken of te maken voor thuis. We kochten een houten wip, ik maakte zelf een band/ring met een fietsband en wat planken. Amateuristisch? Dat zeker. Maar ook fijn.
Zo “deed ik agility”. Zonder hulp laat staan dat ik ervaring had. Eigenlijk niet verantwoord en zeker niet ideaal, maar Pasha vond het wel leuk om te doen. Ineens had ik alle aandacht van hem die ik nodig had. OK, thuis in een vertrouwde omgeving dus, maar misschien lag daar wel mijn of onze grens? Ik geloofde dat toen echt.
In augustus 2018 kreeg ik dan een onverwacht berichtje via Messenger. Iemand die in onze buurt woont had de toestellen in de tuin gezien. Ze zocht me op op Facebook en zag filmpjes van mij en mijn rolstoel en van Pasha. Ze zag dat we er plezier aan hadden en vroeg zich af waar ik trainde. Toen dat alleen maar thuis bleek te zijn, kwam er:
een bezoek van haar – Veerle Le Compte – bij ons thuis waarin ik een hele uitleg kreeg over hoe agility er in het echt uitziet, wat je ervoor kan of moet doen én ze vertelde dat zij zelf instructeur agility is op een hondenschool in onze buurt (!!!)
de tip om eens op Agility Belgium op Facebook te kijken of er de vraag te stellen of er al ergens aan agility gedaan wordt met een rolstoel
het afleggen van toelatingsproeven tot de agility groep van de Bonheidense Hondenvrienden in november 2018
En dus… werd mijn droom om met Pasha aan agility te gaan doen stilaan een plan. Een echt doel met stappen om te zetten. Dat dat voor ons nog heel veel stappen zouden zijn, wist ik wel, maar ik was bereid er aan te beginnen werken. Team Pasha kreeg stilaan vorm.
We startten in 2017 met puppyklas gehoorzaamheid. En met wat ik nu weet, zou ik dat niet meer zo doen. Ik las recent nog op een Border Collie forum het volgende:”Als ze op de hondenschool beginnen met voet en zit aan te leren, verander dan van hondenschool.” Tja…
Ik zou Pasha nu vooral anders trainen op vlak van corrigeren en belonen. Het eerste veel minder tot niet meer doen en het tweede dan weer veel meer namelijk. Dat lijkt logisch. En ik was daar al van overtuigd. Maar zonder het zelf goed op te merken sloop er toch een redelijk negatieve manier van trainen in mijn manier van omgaan met Pasha. Zeker toen hij begon te fixeren op vanalles – dus ook op andere honden – en ik niet meteen een goede manier kreeg aangereikt om daarmee om te gaan behalve dan: corrigeren. Of het hielp? Neen, niet.
Eén en ander leidde ertoe dat we na een heel goed begin plots achterop geraakten tot ik na de winter van 2017-2018 niet meer of niet minder dan een reactieve Border Collie had waar ik stilaan moedeloos van werd. Gelukkig kwam er dan hulp uit onverwachte hoek.
De Duitse Herdershonden Indy en Trix en de sympathieke Lily schoten ons te hulp. We trainden samen op een parking om Pasha terug vertrouwen in honden te geven en hem te laten wennen aan prikkels en mij ook beter hierop te leren werken met hem. Zelf kon ik en wilde ik niet meer trainen op de hondenschool. Te moeilijk. Te veel negatieve ervaringen. Ik twijfelde er op den duur alleen maar aan mezelf en aan mijn band met Pasha.
Maar… agility bleef in mijn achterhoofd zitten. Dat was echt mijn droom. Hoe ik vanuit een verloren positie toch terug kon keren, lees je in een volgende post 🙂
