De Corona-maatregelen lieten het niet toe om wedstrijden te organiseren tot aan het begin van de zomervakantie. Zo komt het dat onze eerste wedstrijd gepland stond voor 21 juli op Lihos in Genk. Daar heb ik een primeur meegemaakt: ik reed er met mijn rolstoelfiets tegen een tunnel… OK, kan gebeuren, maar dan voel je je wel even extra onhandig 😉 Wat onze resultaten betreft die konden beter, maar toch zagen we verbetering tav vorig seizoen en enkele dagen later was er alweer een wedstrijd deze keer op OTV Ter Biest in Sint-Truiden.
Daar liep ik twee keer uit. Wat in mijn geval een rare uitdrukking is. Het betekent dat ik van de keurder geen DK aangeduid kreeg, maar blijft wel dat onze tijden nog te traag zijn. Onze jumping was zelfs foutloos. Dus ik was heel tevreden na onze eerste wedstrijden. Als Corona het toelaat zal ik de laatste twee weekends van augustus opnieuw wedstrijden “lopen” met Pasha 🙂
Oktober 2018. Pasha en ik waren nog maar pas begonnen met agility training. Ik had op dat moment een reactieve border die nog snel fixeerde en al eens uitviel naar andere honden. Op mijn eerste hondenschool was ik dan ook gestopt en de plannen om op een nieuwe school te beginnen waren er al wel, maar nog niet praktijk omgezet (wat ik in november 2018 wel deed).
Kortom ik had van mijn droom om ooit eens agility te doen met een border collie een plan gemaakt en een plan moet ook een beetje een doel hebben. Mijn doel was: deelnemen in augustus aan de Rialp Summer Agility Competition van 7 tot 11 augustus 2019. Leuk detail: Rialp ligt in de Spaanse Pyreneeën.
Soms doe ik dat. Een schijnbaar onhaalbaar doel stellen en daaruit de motivatie halen om alle noodzakelijke stappen daar naartoe te zetten en zo op alle vlakken vooruitgang te boeken. En… het heeft ook deze keer gewerkt…
En Rialp zelf? Wow! Vijf dagen agility doen en vooral veel kijken. Moe worden. Leren dat rust ook voor de hond megabelangrijk is. Ervaringen opdoen. Met mensen uit verschillende landen en continenten praten. De warmte trotseren. En nog veel meer dingen doen dan dat.
Maar vooral: door zo een doel te hebben heb ik in 2019 superveel stappen gezet in mijn werken met Pasha. Of we dat in 2020 nog eens kunnen? Vraag het mij volgend jaar deze tijd. Een nieuw doel bepalen doe ik zeker. Of we dat ook halen is dan weer iets anders.
Er zijn maar twee dingen nodig : willen en doorgaan (Tim Krabbé)
Ondanks het slechte weer waren er toch enkele fotografen op post tijdens het voorbije wedstrijdweekend. Ze namen ook foto’s van ons. En dat maakt mij dan weer blij 🙂
Foto’s gepubliceerd door Gladys Brocard, foto’s gemaakt door Alain 27/7/2019.
Foto’s gemaakt en gepubliceerd door Annette Ghyselinck 27/7/2019.
Na een rustperiode zowel voor Pasha als voor mezelf deed ik gisteren en eergisteren weer eens mee aan wedstrijden. Het weer… zat deze keer helemaal niet mee. Het was zo’n weekend waarin je meer dan één set droge kleren bij moet hebben. Dát heb ik alvast geleerd 😉
Nog iets geleerd? Ja, dat Pasha en ik aan onze focus moeten blijven werken. Zowel mijn concentratie en het anticiperen op prikkels die mogelijk een invloed hebben op Pasha zijn concentratie als de focus van Pasha zelf op mij en op de toestellen moeten beter. Maar wij komen van ver en dus ben ik superblij met waar we nu al staan.
Dat er zaterdag bij ons vast parcours een hond nogal agressief uit de hoek kwam net langs ons aan rand van de ring en er zondag bij de jumping een andere border langsliep druk bezig met fixeren op Pasha helpt ons uiteraard niet, maar zulke dingen horen erbij en zullen er altijd zijn. Het is aan ons om onszelf als combinatie nog sterker te maken. Team Pasha weet wat gedaan.
Trouwens, team Pasha is top hoor 🙂 Met dit regenweer was er zelfs een meewandelende vissersparaplu – merci Theo! – en ook de als sponsoring gekregen accessoires waaronder een gewicht voor extra grip op mijn Batec Hybride aankoppelfiets hielpen me om ook in deze omstandigheden te kunnen blijven rijden – merci Batec Mobility!
Samengevat: we liepen op onze vier runs een DK, maar er zaten net zo goed al lange, mooie stukken in. Pasha nam ook dit weekend een tunnel of wat teveel – hij blijft dus “Tunnelman” – en gaat soms nog naast een sprong, maar wat me gelukkig maakt: hij neemt de wip nu altijd goed – geen karpersprongen meer – en de weave wordt stilaan sneller. We werken verder.
Na een heel emotioneel weekend nog maar net een week geleden waren we op 6 en 7 juli 2019 weer op pad met Pasha naar wedstrijden. Een week om alles te laten bezinken moest voor mij genoeg zijn en dat was het ook. Pasha zelf hield er ook geen gevolgen meer aan over. Oef!
Zaterdag 6 juli De Paai in Turnhout
We hadden ons voorgenomen om dit weekend in al onze parcoursen door te rijden, geen weigeringen te herstellen, maar Pasha zonder veel druk te laten werken en plezier te maken zowel hij als ik. In ons vast was ik alleszins heel blij toen hij zijn wip netjes nam en de weave eveneens terwijl er een metertje links naast een hele rij mensen stond en zat te kijken. Enkele maanden vroeger zou dit mega-afleiding geweest zijn, vandaag liep hij mooi door. En dus was ik blij 😉 Stapjes zetten! Wij kunnen dat.
Ook in de jumping bleef ik doorlopen – enfin rijden – en was ik verbaasd door zijn startsnelheid waardoor ik mijn snelheid te laag had ingezet en al na vier hindernissen zo de controle verloor. Die hervond ik wel, maar een DK was onvermijdelijk.
Zondag 7 juli De Drie Linden in Tessenderlo
Het terrein van De Drie Linden is een pareltje 🙂 Mooie grote ringen ook waar Pasha en ik onze batterij – enfin die van mijn fiets – bijna op leegreden (note to self: in een weekend als dit niet vergeten op zaterdagavond de batterij van de Batec aankoppelfiets weer op te laden).
Ons vast parcours leverde Pasha een nieuwe naam op: Tunnelman. De eerste tunnel teveel (hindernis drie) nam hij door mijn onhandigheid nog bij het handlen met de fiets vlak na de start, maar de laatste tunnel die hij ging halen was echt nergens voor nodig, maar wellicht wel leuk voor hem 😉 Leuke dag voor ons allebei dus weer en nu eventjes rust.
PS. Je mag drie keer raden waarom Pasha soms te snel een tunnel neemt… coverfoto bij dit bericht is gemaakt in onze tuin 😉
Wedstrijden op zaterdag 29 juni en zondag 30 juni 2019 respectievelijk in Anzegem en Heule? Dan maak je er toch een extra lang weekend van! Pasha, mijn man en ik boekten drie overnachtingen in Passendale en doken er op vrijdag en maandag in de geschiedenis van WO I, gingen zaterdagavond uit eten in Kortrijk en er waren dus ook twee wedstrijddagen.
Zaterdag 29 juni HS De Wijze Hond Anzegem
Er werden temperaturen een stuk boven de 30 graden voorspeld dus startte deze wedstrijddag uitzonderlijk vroeg (verkennen om 7u30) en door het laten vallen van de pauze was iedereen nog net voor de middag en voor de grote warmte klaar. Top!
Pasha had net twee weken niet getraind wegens een blockage in zijn rug die behandeld werd met acupunctuur en massage. Ik had me ook voorgenomen om niet teveel druk te leggen sowieso en vooral plezier na te streven. Dat ging eigenlijk al snel mis toen Pasha een sprong miste en ik hem er toch over wilde sturen. Daarna liep 3/4 van het parcours wel goed tot hij net als op eerdere wedstrijden een karpersprong nam (= van de wip afspringen voor die de grond raakt) wat me eraan herinnerde daar weer extra op te gaan letten de dag nadien.
Ik was de jumping aan het verkennen en die leek me wel haalbaar voor ons dus ik zag alles helemaal zitten tot ik buiten de ring mijn man keihard hoor vloeken. Dat doet die normaal nooit en Pasha was bij hem dus ik kijk meteen en zie… dat Pasha aangevallen en overbeten wordt door een grote zwarte hond. Dát konden we missen. Ik rij meteen in hun richting, Katia had Pasha al weggehaald uit de situatie maar echt rustig was hij nog niet. Nu moet je weten dat wij van heel ver komen in onze training met Pasha en andere honden. Ik was zo blij met hoever we nu stonden en vreesde dat alles weer terug naar nul zou zijn. Dat gevoel werd bevestigd toen ik met Pasha naar onze tent terugreed en hij uitviel naar een hond die gewoon bij een groepje mensen stond en hoegenaamd niets uitstraalde wat een uitval kon rechtvaardigen. Terug naar af? Alleszins tranen en totale ontmoediging bij mij. Toch teruggegaan, toch de jumping gelopen, maar Pasha schrok op van alles en weigerde zowat elk toestel dat hem in de richting stuurde van de plek waar de aanval was gebeurd. Dan – omdat ik in principe geen opgever ben – nog wat met Pasha getraind tussen de honden van de andere ringen die nog aan het aanschuiven waren en ja… met heel veel twijfels in mijn hoofd terug vertrokken naar onze slaapplek in Passendale. Neem van mij aan dat ik heel slecht tot niet geslapen heb die nacht.
Zondag 30 juni Kynosclub Heule
Maar wij zijn dus geen opgevers. En dus stond ik zondag opnieuw aan de start in Heule. Dat is een Interclubwedstrijd ook, maar ik liep er gewoon de vier parcoursen. De uitdaging lag niet alleen in de parcoursen, maar ook in het werken aan Pasha zijn gedrag bij aanschuiven of verlaten van de ring en na onze laatste wedstrijd was ik zeker: we zijn NIET terug naar af. Pasha reageerde super op de positieve manier van werken die ik met hem heb ondertussen en onze runs waren misschien nog niet goed, maar op één van de drie wedstrijden eindig ik mijn run met de uitroep:”Kom hier jongen. *knuffel* We komen er wel. Later als we groot zijn.”
Ik ben er namelijk rotsvast van overtuigd dat we nog gaan groeien SAMEN 🙂 De mensen langs de kant blijven positief in hun reacties en soms verbazen we ook onszelf door de moeilijke stukken goed te doen en dan op meer eenvoudige stukken de mist in te gaan. De weg is nog lang, maar stap voor stap boeken we nog steeds vooruitgang.
Onze tweede wedstrijdervaring was er meteen eentje van 2 dagen, nl. op 18 en 19 mei 2019 bij Canis in Wechelderzande. Een grote wedstrijd. Met vijf ringen, maar voor ons was ring 1 belangrijk.
Dag 1 liepen we een agility (weer die vreemde sprong van de wip) en een jumping waarbij hij in die laatste even ging kijken naar een fotograaf. Dat leverde wel de foto op bovenaan dit bericht 😉 Foto’s van Dogness bij dit bericht trouwens. maar was uiteraard niet de bedoeling. De open jumping zou ik als training gewoon een eigen parcours gaan lopen, maar… het ging eigenlijk van kwaad naar erger wat Pasha zijn aandacht betrof en dus raakte ik zelf mijn vertrouwen weer kwijt en vond ik het zelf nodig me te verontschuldigen bij mijn coach. Die stuurde evenwel een bericht terug dat dat helemaal niet nodig was en ik de volgende dag opnieuw moest bekijken als nieuwe kansen en een goede training om Pasha en mezelf aan dit soort stresssituaties te laten wennen. Terug een dag plezier hebben in het samen werken en dan zouden we er wel komen.
Ik begon op dag 2 aan het vast parcours met als belangrijkste doel Pasha de wip mooi en volledig te laten nemen en om de laatste zes ofzo hindernissen vlot te nemen. Daarom zette ik hem niet terug aan de start van de weave toen hij het laatste paaltje miste, maar liep/reed ik gewoon door. De wip ging perfect en de laatste hindernissen inclusief de contactvlakken op de brug ook. Alle doelen gehaald en toch DK lopen? Het kan dus.
Na de middag liepen we onze jumping. Ik was er niet gerust is want op dag 1 lag de eerste tunnel op dezelfde plek en negeerde hij die om mensen te gaan begroeten – tja… – maar deze keer ging dit stuk supervlot en we reden door en door en door…. en kwam foutloos rond!!!!! OK, we overschreden de MPT met 1,55 seconde, maar ik was superblij met hoe dit liep. Ja, er is nog werk aan onze focus. Ja, natuurlijk moet ik veel sneller kunnen rijden nog om in de toekomst misschien ooit binnen SPT te eindigen, maar we liepen wel zonder parcoursfouten uit he! Wij! Ik! Met Pasha!
Op zondag 7 april 2019 liepen we onze eerste wedstrijd op KV Genebos in Ham. Dat was dus eigenlijk maar 2 weken na onze TAP en… het was IN-DRUK-WEKKEND.
En dan bedoel ik niet dat we indrukwekkend goed presteerden naar de standaard agility normen in onze wedstrijden, maar wel dat het zowel voor Pasha als voor mij onze eerste wedstrijd was en ik mijn ogen uitkeek. Zoveel mensen, honden, 3 ringen, tentjes, volle parking, toeschouwers overal enz. Dat gevoel om daarbij te kunnen horen, daartussen te rijden en dat te doen met een glimlach zo breed als mogelijk, dát kan ik echt niet beschrijven. Behalve dan: het was mooi 🙂
De eerste wedstrijd was het vast parcours (dus inclusief raakvlakken) en dat liepen we onder grote belangstelling en leverde ons een luid applaus op. Ik ben vrij zeker dat wij de DK waren met het grootste applaus. Alle handen, tot en met die van de keurmeesters toe, gingen op elkaar. Tot mijn grote verbazing sprong Pasha al van de wip nog lang voor die de grond raakte. Dat deed hij werkelijk nooit op training, niet in LADO, niet op BHV, niet thuis… en nu ineens wel. Het doet toch iets met een hond – en zijn handler – zo’n wedstrijd 😉 De jumping liep al vlotter vond ik al bleek hier het struikelpunt dat ik zelf de volgorde van de sprongen plots vergeten was en hij dan wegens het uitblijven van een duidelijke cue van mij wat verder door sprong dan nodig, dus: DK.
Er was die dag op KV Genebos ook een open jumping. Voor mij is dus echt alles in agility nieuw. Dus moest ik aan mijn trainster, Katia Hendrickx, vragen wat een open jumping eigenlijk was 🙂 Bleek dat alle honden per grootte samen konden lopen op een jumpingparcours. Dat parcours stond in een andere ring dan in degene waarin onze andere wedstrijden waren en we konden samen aanschuiven met haar honden dus ja, we zouden het erop wagen. Al na de tweede passage van Pasha door de eerste tunnel reed ik mezelf vast – met andere woorden ik reed niet zoals we verkend hadden – en ja… dan verlies je meteen tijd en een beetje zelfvertrouwen. Toch liep het daarna nog redelijk – hij zag wel allerlei dingen die hem interessant leken – maar we deden gewoon verder en ja… het was LEUK! Dus reden we tevreden terug naar huis. Onze eerste ervaring met een wedstrijd en meteen drie keer kunnen lopen. Geen negatieve reacties gehad, alleen aanmoedigingen en steun gevoeld. Ook dat was een geruststelling. Pasha is een softie, maar zijn baasje ook wel eigenlijk 🙂
Met ons werkboekje op zak schreven we ons in voor de TAP op 24 maart 2019 bij A-team in Herent. Op zo’n TAP krijg je twee kansen en mag je maximaal 15 strafpunten hebben om geslaagd te zijn. Pasha en ik slaagden bij onze eerste poging.
Toch was ik – alweer – best nerveus. Het was eigenlijk onze eerste wedstrijdervaring in de zin van lopen op een onbekend terrein met publiek en andere honden in de buurt. Nu was er in Herent die namiddag alleen een TAP dus was het niet superdruk en dat was een bewuste keuze omdat Pasha nogal snel onzeker is en ik dus liever niet al te veel prikkels rondom wilde hebben. Op de filmpjes hoor je nochtans wel een hond aan de start onophoudelijk blaffen. Dat we dat goed doorstonden was overwinning nummer 1 die dag. Dat we vlot rondgeraakten (één raakvlak gemist wel) van de eerste keer (en ja, ik had een extra keer moeten wisselen tussen de tunnel en het dak) en ik spontaan mijn armen in de lucht gooi en eh… mega-super-blij klink bij mijn laatste bevelen was dan overwinning nummer 2 🙂
Wat ik die dag en op het oefenmoment in Herent enkele dagen eerder ook ondervond: heel wat mensen spreken me aan over hoe knap ze het vinden dat ik dit doe in een rolstoel. Voelt wat onwennig toch. Op één van de filmpjes zie je ook dat heel wat onbekende mensen ons ook filmen. Ook dat vond ik eerst vreemd, maar ondertussen ben ik er aan gewend. We vallen nu eenmaal op 😉
