We startten in 2017 met puppyklas gehoorzaamheid. En met wat ik nu weet, zou ik dat niet meer zo doen. Ik las recent nog op een Border Collie forum het volgende:”Als ze op de hondenschool beginnen met voet en zit aan te leren, verander dan van hondenschool.” Tja…
Ik zou Pasha nu vooral anders trainen op vlak van corrigeren en belonen. Het eerste veel minder tot niet meer doen en het tweede dan weer veel meer namelijk. Dat lijkt logisch. En ik was daar al van overtuigd. Maar zonder het zelf goed op te merken sloop er toch een redelijk negatieve manier van trainen in mijn manier van omgaan met Pasha. Zeker toen hij begon te fixeren op vanalles – dus ook op andere honden – en ik niet meteen een goede manier kreeg aangereikt om daarmee om te gaan behalve dan: corrigeren. Of het hielp? Neen, niet.
Eén en ander leidde ertoe dat we na een heel goed begin plots achterop geraakten tot ik na de winter van 2017-2018 niet meer of niet minder dan een reactieve Border Collie had waar ik stilaan moedeloos van werd. Gelukkig kwam er dan hulp uit onverwachte hoek.
De Duitse Herdershonden Indy en Trix en de sympathieke Lily schoten ons te hulp. We trainden samen op een parking om Pasha terug vertrouwen in honden te geven en hem te laten wennen aan prikkels en mij ook beter hierop te leren werken met hem. Zelf kon ik en wilde ik niet meer trainen op de hondenschool. Te moeilijk. Te veel negatieve ervaringen. Ik twijfelde er op den duur alleen maar aan mezelf en aan mijn band met Pasha.
Maar… agility bleef in mijn achterhoofd zitten. Dat was echt mijn droom. Hoe ik vanuit een verloren positie toch terug kon keren, lees je in een volgende post 🙂
