Op zondag 7 april 2019 liepen we onze eerste wedstrijd op KV Genebos in Ham. Dat was dus eigenlijk maar 2 weken na onze TAP en… het was IN-DRUK-WEKKEND.
En dan bedoel ik niet dat we indrukwekkend goed presteerden naar de standaard agility normen in onze wedstrijden, maar wel dat het zowel voor Pasha als voor mij onze eerste wedstrijd was en ik mijn ogen uitkeek. Zoveel mensen, honden, 3 ringen, tentjes, volle parking, toeschouwers overal enz. Dat gevoel om daarbij te kunnen horen, daartussen te rijden en dat te doen met een glimlach zo breed als mogelijk, dรกt kan ik echt niet beschrijven. Behalve dan: het was mooi ๐
De eerste wedstrijd was het vast parcours (dus inclusief raakvlakken) en dat liepen we onder grote belangstelling en leverde ons een luid applaus op. Ik ben vrij zeker dat wij de DK waren met het grootste applaus. Alle handen, tot en met die van de keurmeesters toe, gingen op elkaar. Tot mijn grote verbazing sprong Pasha al van de wip nog lang voor die de grond raakte. Dat deed hij werkelijk nooit op training, niet in LADO, niet op BHV, niet thuis… en nu ineens wel. Het doet toch iets met een hond – en zijn handler – zo’n wedstrijd ๐ De jumping liep al vlotter vond ik al bleek hier het struikelpunt dat ik zelf de volgorde van de sprongen plots vergeten was en hij dan wegens het uitblijven van een duidelijke cue van mij wat verder door sprong dan nodig, dus: DK.
Er was die dag op KV Genebos ook een open jumping. Voor mij is dus echt alles in agility nieuw. Dus moest ik aan mijn trainster, Katia Hendrickx, vragen wat een open jumping eigenlijk was ๐ Bleek dat alle honden per grootte samen konden lopen op een jumpingparcours. Dat parcours stond in een andere ring dan in degene waarin onze andere wedstrijden waren en we konden samen aanschuiven met haar honden dus ja, we zouden het erop wagen. Al na de tweede passage van Pasha door de eerste tunnel reed ik mezelf vast – met andere woorden ik reed niet zoals we verkend hadden – en ja… dan verlies je meteen tijd en een beetje zelfvertrouwen. Toch liep het daarna nog redelijk – hij zag wel allerlei dingen die hem interessant leken – maar we deden gewoon verder en ja… het was LEUK! Dus reden we tevreden terug naar huis. Onze eerste ervaring met een wedstrijd en meteen drie keer kunnen lopen. Geen negatieve reacties gehad, alleen aanmoedigingen en steun gevoeld. Ook dat was een geruststelling. Pasha is een softie, maar zijn baasje ook wel eigenlijk ๐
Filmpje tegen de zon in… maar hey, kan gebeuren ๐
