#teamtinsel
Pasha had in het begin veel moeite met springen in de richting van een “prikkel”. Onder prikkel kan je bij hem vanalles verstaan. Honden horen daar zeker bij. Dus af en toe oefenen we ook thuis nog eens extra met één van de meest indrukwekkende prikkels die we kennen: Indy 🙂 Indy is een prachtige langharige Duitse herdershond, een reu van behoorlijke grootte ook en Pasha kent hem wel maar durft hem desondanks nog ontwijken. In onze tuin samen trainen is wel leuk.
Onze tweede wedstrijdervaring was er meteen eentje van 2 dagen, nl. op 18 en 19 mei 2019 bij Canis in Wechelderzande. Een grote wedstrijd. Met vijf ringen, maar voor ons was ring 1 belangrijk.
Dag 1 liepen we een agility (weer die vreemde sprong van de wip) en een jumping waarbij hij in die laatste even ging kijken naar een fotograaf. Dat leverde wel de foto op bovenaan dit bericht 😉 Foto’s van Dogness bij dit bericht trouwens. maar was uiteraard niet de bedoeling. De open jumping zou ik als training gewoon een eigen parcours gaan lopen, maar… het ging eigenlijk van kwaad naar erger wat Pasha zijn aandacht betrof en dus raakte ik zelf mijn vertrouwen weer kwijt en vond ik het zelf nodig me te verontschuldigen bij mijn coach. Die stuurde evenwel een bericht terug dat dat helemaal niet nodig was en ik de volgende dag opnieuw moest bekijken als nieuwe kansen en een goede training om Pasha en mezelf aan dit soort stresssituaties te laten wennen. Terug een dag plezier hebben in het samen werken en dan zouden we er wel komen.
Ik begon op dag 2 aan het vast parcours met als belangrijkste doel Pasha de wip mooi en volledig te laten nemen en om de laatste zes ofzo hindernissen vlot te nemen. Daarom zette ik hem niet terug aan de start van de weave toen hij het laatste paaltje miste, maar liep/reed ik gewoon door. De wip ging perfect en de laatste hindernissen inclusief de contactvlakken op de brug ook. Alle doelen gehaald en toch DK lopen? Het kan dus.
Na de middag liepen we onze jumping. Ik was er niet gerust is want op dag 1 lag de eerste tunnel op dezelfde plek en negeerde hij die om mensen te gaan begroeten – tja… – maar deze keer ging dit stuk supervlot en we reden door en door en door…. en kwam foutloos rond!!!!! OK, we overschreden de MPT met 1,55 seconde, maar ik was superblij met hoe dit liep. Ja, er is nog werk aan onze focus. Ja, natuurlijk moet ik veel sneller kunnen rijden nog om in de toekomst misschien ooit binnen SPT te eindigen, maar we liepen wel zonder parcoursfouten uit he! Wij! Ik! Met Pasha!
Op zondag 7 april 2019 liepen we onze eerste wedstrijd op KV Genebos in Ham. Dat was dus eigenlijk maar 2 weken na onze TAP en… het was IN-DRUK-WEKKEND.
En dan bedoel ik niet dat we indrukwekkend goed presteerden naar de standaard agility normen in onze wedstrijden, maar wel dat het zowel voor Pasha als voor mij onze eerste wedstrijd was en ik mijn ogen uitkeek. Zoveel mensen, honden, 3 ringen, tentjes, volle parking, toeschouwers overal enz. Dat gevoel om daarbij te kunnen horen, daartussen te rijden en dat te doen met een glimlach zo breed als mogelijk, dát kan ik echt niet beschrijven. Behalve dan: het was mooi 🙂
De eerste wedstrijd was het vast parcours (dus inclusief raakvlakken) en dat liepen we onder grote belangstelling en leverde ons een luid applaus op. Ik ben vrij zeker dat wij de DK waren met het grootste applaus. Alle handen, tot en met die van de keurmeesters toe, gingen op elkaar. Tot mijn grote verbazing sprong Pasha al van de wip nog lang voor die de grond raakte. Dat deed hij werkelijk nooit op training, niet in LADO, niet op BHV, niet thuis… en nu ineens wel. Het doet toch iets met een hond – en zijn handler – zo’n wedstrijd 😉 De jumping liep al vlotter vond ik al bleek hier het struikelpunt dat ik zelf de volgorde van de sprongen plots vergeten was en hij dan wegens het uitblijven van een duidelijke cue van mij wat verder door sprong dan nodig, dus: DK.
Er was die dag op KV Genebos ook een open jumping. Voor mij is dus echt alles in agility nieuw. Dus moest ik aan mijn trainster, Katia Hendrickx, vragen wat een open jumping eigenlijk was 🙂 Bleek dat alle honden per grootte samen konden lopen op een jumpingparcours. Dat parcours stond in een andere ring dan in degene waarin onze andere wedstrijden waren en we konden samen aanschuiven met haar honden dus ja, we zouden het erop wagen. Al na de tweede passage van Pasha door de eerste tunnel reed ik mezelf vast – met andere woorden ik reed niet zoals we verkend hadden – en ja… dan verlies je meteen tijd en een beetje zelfvertrouwen. Toch liep het daarna nog redelijk – hij zag wel allerlei dingen die hem interessant leken – maar we deden gewoon verder en ja… het was LEUK! Dus reden we tevreden terug naar huis. Onze eerste ervaring met een wedstrijd en meteen drie keer kunnen lopen. Geen negatieve reacties gehad, alleen aanmoedigingen en steun gevoeld. Ook dat was een geruststelling. Pasha is een softie, maar zijn baasje ook wel eigenlijk 🙂
Filmpje tegen de zon in… maar hey, kan gebeuren 🙂
Met ons werkboekje op zak schreven we ons in voor de TAP op 24 maart 2019 bij A-team in Herent. Op zo’n TAP krijg je twee kansen en mag je maximaal 15 strafpunten hebben om geslaagd te zijn. Pasha en ik slaagden bij onze eerste poging.
Toch was ik – alweer – best nerveus. Het was eigenlijk onze eerste wedstrijdervaring in de zin van lopen op een onbekend terrein met publiek en andere honden in de buurt. Nu was er in Herent die namiddag alleen een TAP dus was het niet superdruk en dat was een bewuste keuze omdat Pasha nogal snel onzeker is en ik dus liever niet al te veel prikkels rondom wilde hebben. Op de filmpjes hoor je nochtans wel een hond aan de start onophoudelijk blaffen. Dat we dat goed doorstonden was overwinning nummer 1 die dag. Dat we vlot rondgeraakten (één raakvlak gemist wel) van de eerste keer (en ja, ik had een extra keer moeten wisselen tussen de tunnel en het dak) en ik spontaan mijn armen in de lucht gooi en eh… mega-super-blij klink bij mijn laatste bevelen was dan overwinning nummer 2 🙂
Wat ik die dag en op het oefenmoment in Herent enkele dagen eerder ook ondervond: heel wat mensen spreken me aan over hoe knap ze het vinden dat ik dit doe in een rolstoel. Voelt wat onwennig toch. Op één van de filmpjes zie je ook dat heel wat onbekende mensen ons ook filmen. Ook dat vond ik eerst vreemd, maar ondertussen ben ik er aan gewend. We vallen nu eenmaal op 😉
Al vrij snel nadat we begonnen met trainen op agility werd duidelijk dat het ons doel was om zijn samen aan wedstrijden deel te nemen. Dromen mag. Toch?
En dus kreeg Pasha op 28 februari 2019 post van Sint Hubertus: zijn werkboekje agility 🙂
Het is een groen boekje met een grijze streep erover want Pasha heeft geen stamboom. Dat betekent dat we aan alle wedstrijden mogen deelnemen behalve aan het Belgisch kampioenschap of het wereldkampioenschap enzo. Maar eh… zover reikt mijn droom niet. Als Pasha en ik samen kunnen trainen en sporten en ons af en toe kunnen meten daarin met anderen is mijn persoonlijk doel bereikt. Ik wilde ook gewoon heel graag mijn mogelijkheden vergroten. Als rolstoeler doordringen in een wereld die daar op het eerste gezicht niet zo voor gemaakt is.