Dinsdag 10 januari 2023. Dé dag. Vandaag haalden we de Hoss balansrolstoel op bij Aqtor! Ik krijg de factuur mee zowel voor de Hoss als voor de oprijplaat die ik nodig heb om de nieuwe rolstoel in de auto te rijden. Kostprijs van de rolstoel = 22.318,35 euro. Kostprijs van de oprijplaat nog eens 1.210,61 euro. Samen dus 23.528,96 euro. De steun van en via de BAF en HS Canis die ik kreeg, bedroeg afgerond naar boven 2.500 euro. Tweeduizend vijfhonderd. Ik moest dus nog op zoek naar eenentwintigduizend euro. En dat is heel veel geld. Het is ons gelukt. Ik had er wel de bank en sponsors voor nodig. Zonder hen kon ik de Hoss wel vergeten. Is de Hoss er alleen voor agility? Neen. Ook in het dagelijks leven is hij een grote hulp en maakt hij mij zelfstandiger en neemt hij voor een deel de pijn weg die ik al vele jaren had in schouders en arm.
Maar de aankoop van de Hoss heeft me enorm veel last gegeven ook. Want we leven in een regio waar mensen jaloers zijn op een rolstoel. Ineens keken mensen in de sport die ik zo graag deed heel anders naar ons. Plots wilden enkele mensen niets liever dan dat we de mist ingingen, Tinsel en ik. En weet je wat? Dat gebeurde dan ook.
Al snel hoorde en zag ik mensen rondom mij opmerkingen maken die mij diep kwetsten. Brutaal of subtiel. Dat er voor elke persoon die zo’n opmerking maakte er veel meer waren die dat niet deden, zag ik niet. Of voelde ik niet. En voelen… dat is zo’n beetje hét belangrijkste woord hier.
Ik voelde me van februari tot oktober heel erg slecht op wedstrijd. Ik ging er bang naartoe. Ik huilde. Vooraf. Tijdens. Achteraf. De stress gaf langdurige fysieke problemen extra.
Resultaat van dit alles is dat er geen #teamtinsel die naam waardig meer bestond. Dat Tinsel de ring verliet zodra ze kon. Lang voor het einde van een rondje. En dat niet één keer. Maar bijna elke keer. Ik maakte een post over mijn struggle op Facebook. ik probeerde door het bos de bomen terug te vinden, maar ik zag alleen maar veel duisternis.
We bleven trainen. Zowel agility als fitness. Trainen vond ik nog altijd leuk al was ik ook daar alle vertrouwen in mezelf kwijt. Nooit in mijn trainer. Nooit in mijn hondje. Maar ik was er van overtuigd dat ik een waardeloze handler was.
En toen kwam PAWC, het Para Agility World Championship, in Nederland en daar vond ik terug een beetje de moed om door te gaan in deze sport. Want ik heb honderd keer op een zucht van volledig opgeven gestaan. Alleen… opgeven is zo definitief. En iets hield me altijd tegen. Gelukkig.
Want op het PAWC – waar ik tot de avond voordien over twijfelde of ik wel kon deelnemen in deze situatie met dit slechte gevoel en of ik niet beter thuis bleef – had ik enorm deugddoende gesprekken met andere para handlers. In dezelfde periode praatte ik hierover ook met enkele trainers, coaches, keurders… kortom met mensen uit agility die ons wilden helpen uit dit dal te geraken. Waar ik eerst en vooral kon tegen zeggen waarom ik me zo slecht voelde en waar een stuk erkenning en zelfs herkenning uit naar voor kwam. En zo zetten zij met mij het proces in gang om stap voor stap weer sterker te worden.
2023 is nu zo goed als voorbij. 2024 komt eraan. En ja, ik doe nog steeds agility. Met Tinsel.
Hell yeah !!!!
